Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.

Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.

Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.

Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.

Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.

Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.

De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.

De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.

Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.

Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?

De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.

Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.

Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.

De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!

Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.

Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?

Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.

Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.

Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.