'De' in de Bijbel

Want tot zijn zonde zou hij nog overtreding bijvoegen; hij zou onder ons in de handen klappen, en hij zou zijn redenen vermenigvuldigen tegen God.

Bemerk den hemel en zie; en aanschouw de bovenste wolken, zij zijn hoger dan gij.

Vanwege hun grootheid doen zij de onderdrukten roepen; zij schreeuwen vanwege den arm der groten.

Maar niemand zegt: Waar is God, mijn Maker, Die de psalmen geeft in den nacht?

Die ons geleerder maakt dan de beesten der aarde, en ons wijzer maakt dan het gevogelte des hemels?

Gewisselijk zal God de ijdelheid niet verhoren, en de Almachtige zal die niet aanschouwen.

Hij onttrekt Zijn ogen niet van den rechtvaardige, maar met de koningen zijn zij in den troon; daar zet Hij hen voor altoos, en zij worden verheven.

Dan geeft Hij hun hun werk te kennen, en hun overtredingen, omdat zij de overhand genomen hebben;

En Hij openbaart het voor hunlieder oor ter tucht, en zegt, dat zij zich van de ongerechtigheid bekeren zouden.

Hun ziel zal in de jonkheid sterven, en hun leven onder de schandjongens.

Hij zal den ellendige in zijn ellende vrijmaken, en in de onderdrukking zal Hij het voor hunlieder oor openbaren.

Alzo zou Hij ook u afgekeerd hebben van den mond des angstes tot de ruimte, onder dewelke geen benauwing zou geweest zijn; en het gerecht uwer tafel zou vol vettigheid geweest zijn.

Haak niet naar dien nacht, als de volken van hun plaats opgenomen worden.

Wacht u, wend u niet tot ongerechtigheid; overmits gij ze in dezen verkoren heb, uit oorzake van de ellende.

Gedenk, dat gij Zijn werk groot maakt, hetwelk de lieden aanschouwen.

Alle mensen zien het aan; de mens schouwt het van verre.

Want Hij trekt de druppelen der wateren op, die den regen na zijn damp uitgieten;

Welke de wolken uitgieten, en over den mens overvloediglijk afdruipen.

Kan men ook verstaan de uitbreidingen der wolken, en de krakingen Zijner hutte?

Zie, Hij breidt over hem Zijn licht uit, en de wortelen der zee bedekt Hij.

Want daardoor richt Hij de volken; Hij geeft spijze ten overvloede.

Hoort met aandacht de beweging Zijner stem, en het geluid, dat uit Zijn mond uitgaat!

Dat zendt Hij rechtuit onder den gansen hemel, en Zijn licht over de einden der aarde.

Daarna brult Hij met de stem; Hij dondert met de stem Zijner hoogheid, en vertrekt die dingen niet, als Zijn stem zal gehoord worden.

Want Hij zegt tot de sneeuw: Wees op de aarde; en tot den plasregens des regens; dan is er de plasregen Zijner sterke regenen.

Dan zegelt Hij de hand van ieder mens toe, opdat Hij kenne al de lieden Zijns werks.

En het gedierte gaat in de loerplaatsen, en blijft in zijn holen.

Uit de binnenkamer komt de wervelwind, en van de verstrooiende winden de koude.

Door zijn geblaas geeft God de vorst, zodat de brede wateren verstijfd worden.

Ook vermoeit Hij de dikke wolken door klaarheid; Hij verstrooit de wolk Zijns lichts.

Die keert zich dan naar Zijn wijzen raad door ommegangen, dat zij doen al wat Hij ze gebiedt, op het vlakke der wereld, op de aarde.

Neem dit, o Job, ter ore; sta, en aanmerk de wonderen Gods.

Hebt gij wetenschap van de opwegingen der dikke wolken; de wonderheden Desgenen, Die volmaakt is in wetenschappen?

Hoe uw klederen warm worden, als Hij de aarde stil maakt uit het zuiden?

Hebt gij met Hem de hemelen uitgespannen, die vast zijn, als een gegoten spiegel?

Onderricht ons, wat wij Hem zeggen zullen; want wij zullen niets ordentelijk voorstellen kunnen vanwege de duisternis.

En nu ziet men het licht niet als het helder is in den hemel, als de wind doorgaat, en dien zuivert;

Daarom vreze Hem de lieden; Hij ziet geen wijzen van harte aan.

Daarna antwoordde de HEERE Job uit een onweder, en zeide:

Waar waart gij, toen Ik de aarde grondde? Geef het te kennen, indien gij kloek van verstand zijt.

Toen de morgensterren te zamen vrolijk zongen, en al de kinderen Gods juichten.

Of wie heeft de zee met deuren toegesloten, toen zij uitbrak, en uit de baarmoeder voortkwam?

Toen Ik de wolk tot haar kleding stelde, en de donkerheid tot haar windeldoek;

Toen Ik voor haar met Mijn besluit de aarde doorbrak, en zette grendel en deuren;

Opdat hij de einden der aarde vatten zou; en de goddelozen uit haar uitgeschud zouden worden?

En dat van de goddelozen hun licht geweerd worde, en de hoge arm worde gebroken?

Zijt gij gekomen tot aan de oorsprongen der zee, en hebt gij in het onderste des afgronds gewandeld?

Zijn u de poorten des doods ontdekt, en hebt gij gezien de poorten van de schaduw des doods?

Zijt gij met uw verstand gekomen tot aan de breedte der aarde? Geef het te kennen, indien gij dit alles weet.

Waar is de weg, daar het licht woont? En de duisternis, waar is haar plaats?

Dat gij dat brengen zoudt tot zijn pale, en dat gij merken zoudt de paden zijns huizes?

Zijt gij gekomen tot de schatkameren der sneeuw, en hebt gij de schatkameren des hagels gezien?

Waar is de weg, daar het licht verdeeld wordt, en de oostenwind zich verstrooit op de aarde?

Om te regenen op het land, waar niemand is, op de woestijn, waarin geen mens is;

Heeft de regen een vader, of wie baart de druppelen des dauws?

Als met een steen verbergen zich de wateren, en het vlakke des afgrond wordt omvat.

Kunt gij de liefelijkheden van het Zevengesternte binden, of de strengen des Orions losmaken?

Kunt gij de Mazzaroth voortbrengen op haar tijd, en den Wagen met zijn kinderen leiden?

Weet gij de verordeningen des hemels, of kunt gij deszelfs heerschappij op de aarde bestellen?

Kunt gij uw stem tot de wolken opheffen, opdat een overvloed van water u bedekke?

Kunt gij de bliksemen uitlaten, dat zij henenvaren, en tot u zeggen: Zie, hier zijn wij?

Wie heeft de wijsheid in het binnenste gezet? Of wie heeft den zin het verstand gegeven?

Wie kan de wolken met wijsheid tellen, en wie kan de flessen des hemels nederleggen?

Als het stof doorgoten is tot vastigheid, en de kluiten samenkleven?

Zult gij voor den ouden leeuw roof jagen, of de graagheid der jonge leeuwen vervullen?

Als zij nederbukken in de holen, en in den kuil zitten, ter loering?

Wie bereidt de raaf haar kost, als haar jongen tot God schreeuwen, als zij dwalen, omdat er geen eten is?

Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Zijn an u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt? [ (Job 39:31) Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats. ] [ (Job 39:32) Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af. ] [ (Job 39:33) Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij. ] [ (Job 39:34) En de HEERE antwoordde Job, en zeide: ] [ (Job 39:35) Is het twisten met den Almachtige onderrichten? Wie God bestraft, die antwoorde daarop. ] [ (Job 39:36) Toen antwoordde Job den HEERE, en zeide: ] [ (Job 39:37) Zie, ik ben te gering; wat zou ik U antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond. ] [ (Job 39:38) Eenmaal heb ik gesproken, maar zal niet antwoorden; of tweemaal, maar zal niet voortvaren. ]

En de HEERE antwoordde Job uit een onweder, en zeide:

Hebt gij een arm gelijk God? En kunt gij, gelijk Hij, met de stem donderen?

Strooi de verbolgenheden uws toorns uit, en zie allen hoogmoedige, en verneder hem!

Zie allen hoogmoedige, en breng hem ten onder; en verpletter de goddelozen in hun plaats!

Als het hem lust, zijn staart is als een ceder; de zenuwen zijner schaamte zijn doorvlochten.

Omdat de bergen hem voeder voortbrengen, daarom spelen al de dieren des velds aldaar.

De schaduwachtige bomen bedekken hem, elkeen met zijn schaduw; de beekwilgen omringen hem.

Zie, hij doet de rivier geweld aan, en verhaast zich niet; hij vertrouwt, dat hij de Jordaan in zijn mond zou kunnen intrekken.

Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters? [ (Job 40:25) Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden? ] [ (Job 40:26) Zult gij zijn huid met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd? ] [ (Job 40:27) Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer. ] [ (Job 40:28) Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden? ]

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.