'Den' in de Bijbel

Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

Hoe hebt gij geholpen dien, die zonder kracht is, en behouden den arm, die zonder sterkte is?

Ziet, dit zijn maar uiterste einden Zijner wegen; en wat een klein stukje der zaak hebben wij van Hem gehoord? Wie zou dan den donder Zijner mogendheden verstaan?

Het zij verre van mij, dat ik ulieden rechtvaardigen zou; totdat ik den geest zal gegeven hebben, zal ik mijn oprechtigheid van mij niet wegdoen.

Zal hij zich verlustigen in den Almachtige? Zal hij God aanroepen te aller tijd?

Ik zal ulieden leren van de hand Gods; wat bij den Almachtige is, zal ik niet verhelen.

Dit is het deel des goddelozen mensen bij God, en de erve der tirannen, die zij van den Almachtige ontvangen zullen.

Zijn overgeblevenen zullen in den dood begraven worden, en zijn weduwen zullen niet wenen.

Breekt er een beek door, bij dengene, die daar woont, de wateren vergeten zijnde van den voet, worden van den mens uitgeput, en gaan weg.

Haar stenen zijn de plaats van den saffier, en zij heeft stofjes van goud.

Hij legt zijn hand aan de keiachtige rots, hij keert de bergen van den wortel om.

Zij kan niet geschat worden tegen fijn goud van Ofir, tegen den kostelijken Schoham, en den Saffier.

Als Hij den wind het gewicht maakte, en de wateren opwoog in mate;

Als Hij den regen een gezette orde maakte, en een weg voor het weerlicht der donderen;

Maar tot den mens heeft Hij gezegd: Zie, de vreze des HEEREN is de wijsheid, en van het kwade te wijken is het verstand.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?

Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;

Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)

Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;

Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.

De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;

Zo ontstak de toorn van Elihu, den zoon van Baracheel, den Buziet, van het geslacht van Ram; tegen Job werd zijn toorn ontstoken, omdat hij zijn ziel meer rechtvaardigde dan God.

Als dan Elihu zag, dat er geen antwoord was in den mond van die drie mannen, ontstak zijn toorn.

Hierom antwoordde Elihu, de zoon van Baracheel, den Buziet, en zeide: Ik ben minder van dagen, maar gijlieden zijt stokouden; daarom heb ik geschroomd en gevreesd, ulieden mijn gevoelen te vertonen.

Zekerlijk de geest, die in den mens is, en de inblazing des Almachtigen, maakt henlieden verstandig.

Och, dat ik niemands aangezicht aanneme, en tot den mens geen bijnamen gebruike!

Hij legt mijn voeten in den stok; Hij neemt al mijn paden waar.

In den droom, door het gezicht des nachts, als een diepe slaap op de lieden valt, in de sluimering op het leger;

Opdat Hij den mens afwende van zijn werk, en van den man de hovaardij verberge;

Is er dan bij Hem een Gezant, een Uitlegger, een uit duizend, om den mens zijn rechten plicht te verkondigen;

Hij zal tot God ernstiglijk bidden, Die in hem een welbehagen nemen zal, en zijn aangezicht met gejuich aanzien; want Hij zal den mens zijn gerechtigheid wedergeven.

Alle vlees zou tegelijk den geest geven, en de mens zou tot stof wederkeren.

Zou hij ook, die het recht haat, den gewonde verbinden, en zoudt gij den zeer Rechtvaardige verdoemen?

Hoe dan tot Dien, Die het aangezicht der vorsten niet aanneemt, en den rijke voor den arme niet kent? Want zij zijn allen Zijner handen werk.

Gewisselijk, Hij legt den mens niet te veel op, dat hij tegen God in het gericht zou mogen treden.

Bemerk den hemel en zie; en aanschouw de bovenste wolken, zij zijn hoger dan gij.

Vanwege hun grootheid doen zij de onderdrukten roepen; zij schreeuwen vanwege den arm der groten.

Maar niemand zegt: Waar is God, mijn Maker, Die de psalmen geeft in den nacht?

Daar roepen zij; maar Hij antwoordt niet, vanwege den hoogmoed der bozen.

Hij laat den goddeloze niet leven, en het recht der ellendigen beschikt Hij.

Hij onttrekt Zijn ogen niet van den rechtvaardige, maar met de koningen zijn zij in den troon; daar zet Hij hen voor altoos, en zij worden verheven.

Maar zo zij niet horen, zo gaan zij door het zwaard door, en zij geven den geest zonder kennis.

Hij zal den ellendige in zijn ellende vrijmaken, en in de onderdrukking zal Hij het voor hunlieder oor openbaren.

Alzo zou Hij ook u afgekeerd hebben van den mond des angstes tot de ruimte, onder dewelke geen benauwing zou geweest zijn; en het gerecht uwer tafel zou vol vettigheid geweest zijn.

Want Hij trekt de druppelen der wateren op, die den regen na zijn damp uitgieten;

Welke de wolken uitgieten, en over den mens overvloediglijk afdruipen.

Daarvan verkondigt Zijn geklater, en het vee; ook van den opgaanden damp

Dat zendt Hij rechtuit onder den gansen hemel, en Zijn licht over de einden der aarde.

Want Hij zegt tot de sneeuw: Wees op de aarde; en tot den plasregens des regens; dan is er de plasregen Zijner sterke regenen.

En nu ziet men het licht niet als het helder is in den hemel, als de wind doorgaat, en dien zuivert;

Den Almachtige, Dien kunnen wij niet uitvinden; Hij is groot van kracht; doch door gericht en grote gerechtigheid verdrukt Hij niet.

Wie is hij, die den raad verduistert met woorden zonder wetenschap?

En zeide: Tot hiertoe zult gij komen, en niet verder, en hier zal hij zich stellen tegen den hoogmoed uwer golven.

Hebt gij van uw dagen den morgenstond geboden? Hebt gij den dageraad zijn plaats aangewezen;

Dien Ik ophoude tot den tijd der benauwdheid, tot den dag des strijds en des oorlogs!

Wie deelt voor den stortregen een waterloop uit, en een weg voor het weerlicht der donderen?

Uit wiens buik komt het ijs voort, en wie baart den rijm des hemels?

Kunt gij de Mazzaroth voortbrengen op haar tijd, en den Wagen met zijn kinderen leiden?

Wie heeft de wijsheid in het binnenste gezet? Of wie heeft den zin het verstand gegeven?

Zult gij voor den ouden leeuw roof jagen, of de graagheid der jonge leeuwen vervullen?

Als zij nederbukken in de holen, en in den kuil zitten, ter loering?

Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt? [ (Job 39:31) Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats. ] [ (Job 39:32) Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af. ] [ (Job 39:33) Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij. ] [ (Job 39:34) En de HEERE antwoordde Job, en zeide: ] [ (Job 39:35) Is het twisten met den Almachtige onderrichten? Wie God bestraft, die antwoorde daarop. ] [ (Job 39:36) Toen antwoordde Job den HEERE, en zeide: ] [ (Job 39:37) Zie, ik ben te gering; wat zou ik U antwoorden? Ik leg mijn hand op mijn mond. ] [ (Job 39:38) Eenmaal heb ik gesproken, maar zal niet antwoorden; of tweemaal, maar zal niet voortvaren. ]

Zie toch, zijn kracht is in zijn lenden, en zijn macht in den navel zijns buiks.

Zou men hem voor zijn ogen kunnen vangen? Zou men hem met strikken den neus doorboren kunnen?

Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?

Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

Toen antwoordde Job den HEERE, en zeide:

Wie is hij, zegt Gij, die den raad verbergt zonder wetenschap? Zo heb ik dan verhaald, hetgeen ik niet verstond, dingen, die voor mij te wonderbaar waren, die ik niet wist.

Het geschiedde nu, nadat de HEERE die woorden tot Job gesproken had, dat de HEERE tot Elifaz, den Themaniet, zeide: Mijn toorn is ontstoken tegen u, en tegen uw twee vrienden, want gijlieden hebt niet recht van Mij gesproken, gelijk Mijn knecht Job.

En hij noemde den naam der eerste Jemima, en den naam der tweede Kezia, en den naam der derde Keren-Happuch.

Welgelukzalig is de man, die niet wandelt in de raad der goddelozen, noch staat op den weg der zondaren, noch zit in het gestoelte der spotters;