Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?

Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.

Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.