Wien heb ik nevens U in den hemel? Nevens U lust mij ook niets op de aarde!

Een psalm van Asaf. Immers is God Israel goed, dengenen, die rein van harte zijn.

Bezwijkt mijn vlees en mijn hart, zo is God de Rotssteen mijns harten, en mijn Deel in eeuwigheid.

Gij zult mij leiden door Uw raad; en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen.

Ik zal dan geduriglijk bij U zijn; Gij hebt mijn rechterhand gevat;

Maar mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen; ik zet mijn betrouwen op den Heere HEERE, om al Uw werken te vertellen.

Want ik was nijdig op de dwazen, ziende der goddelozen vrede.

Als mijn hart opgezwollen was, en ik in mijn nieren geprikkeld werd,

Nochtans heb ik gedacht om dit te mogen verstaan; maar het was moeite in mijn ogen;

Maar mij aangaande, mijn voeten waren bijna uitgeweken; mijn treden waren bijkans uitgeschoten.

Immers zet Gij hen op gladde plaatsen; Gij doet hen vallen in verwoestingen.

Totdat ik in Gods heiligdommen inging, en op hun einde merkte.

Immers heb ik tevergeefs mijn hart gezuiverd, en mijn handen in onschuld gewassen.

Ziet, dezen zijn goddeloos; nochtans hebben zij rust in de wereld; zij vermenigvuldigen het vermogen.

Dat zij zeggen: Hoe zou het God weten, en zou er wetenschap zijn bij den Allerhoogste?

Indien ik zou zeggen: Ik zal ook alzo spreken; ziet, zo zou ik trouweloos zijn aan het geslacht Uwer kinderen.

Hun ogen puilen uit van vet; zij gaan de inbeeldingen des harten te boven.

Toen was ik onvernuftig, en wist niets; ik was een groot beest bij U.

Want er zijn geen banden tot hun dood toe, en hun kracht is fris.

Zij zetten hun mond tegen den hemel, en hun tong wandelt op de aarde.

Daarom omringt hen de hovaardij als een keten; het geweld bedekt hen als een gewaad.

Zij mergelen de lieden uit, en spreken boselijk van verdrukking; zij spreken uit de hoogte.

Want ziet, die verre van U zijn, zullen vergaan; Gij roeit uit, al wie van U afhoereert.

Als een droom na het ontwaken! Als Gij opwaakt, o Heere, dan zult Gij hun beeld verachten.

Dewijl ik den gansen dag geplaagd ben, en mijn straffing is er alle morgens.

Zij zijn niet in de moeite als andere mensen, en worden met andere mensen niet geplaagd.

Daarom keert zich Zijn volk hiertoe, als hun wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt,

Hoe worden zij als in een ogenblik tot verwoesting, nemen een einde, worden te niet van verschrikkingen!