'De' in de Bijbel

Al de werken nu zijner macht en zijns gewelds, en de verklaring der grootheid van Mordechai, denwelken de koning groot gemaakt heeft, zijn die niet geschreven in het boek der kronieken der koningen van Medie en Perzie?

Want de Jood Mordechai was de tweede bij den koning Ahasveros, en groot bij de Joden, en aangenaam bij de menigte zijner broederen, zoekende het beste voor zijn volk, en sprekende voor den welstand van zijn ganse zaad.

Het geschiedde dan, als de dagen der maaltijden omgegaan waren, dat Job henenzond, en hen heiligde en des morgens vroeg opstond, en brandofferen offerde naar hun aller getal; want Job zeide: Misschien hebben mijn kinderen gezondigd, en God in hun hart gezegend. Alzo deed Job al die dagen.

Er was nu een dag, als de kinderen Gods kwamen, om zich voor den HEERE te stellen, dat de satan ook in het midden van hen kwam.

Toen zeide de HEERE tot den satan; Van waar komt gij? En de satan antwoordde den HEERE, en zeide: Van om te trekken op de aarde, en van die te doorwandelen.

En de HEERE zeide tot den satan: Hebt gij ook acht geslagen op Mijn knecht Job? Want niemand is op de aarde gelijk hij, een man oprecht en vroom, godvrezende en wijkende van het kwaad.

Toen antwoordde de satan den HEERE, en zeide: Is het om niet, dat Job God vreest?

En de HEERE zeide tot den satan: Zie, al wat hij heeft, zij in uw hand; alleen aan hem strek uw hand niet uit. En de satan ging uit van het aangezicht des HEEREN.

Dat een bode tot Job kwam, en zeide: De runderen waren ploegende, en de ezelinnen weidende aan hun zijden.

Doch de Sabeers deden een inval, en namen ze, en sloegen de jongeren met de scherpte des zwaards; en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen.

Als deze nog sprak, zo kwam een ander, en zeide: Het vuur Gods viel uit den hemel, en ontstak onder de schapen en onder de jongeren, en verteerde ze; en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen.

Als deze nog sprak, zo kwam een ander, en zeide: De Chaldeen stelden drie hopen, en vielen op de kemelen aan, en namen ze, en sloegen de jongeren met de scherpte des zwaards; en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen.

En zie, een grote wind kwam van over de woestijn, en stiet aan de vier hoeken van het huis, en het viel op de jongelingen, dat ze stierven; en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen.

Toen stond Job op, en scheurde zijn mantel, en schoor zijn hoofd, en viel op de aarde, en boog zich neder;

En hij zeide: Naakt ben ik uit mijner moeders buik gekomen, en naakt zal ik daarhenen wederkeren. De HEERE heeft gegeven, en de HEERE heeft genomen; de Naam des HEEREN zij geloofd!

Wederom was er een dag, als de kinderen Gods kwamen, om zich voor den HEERE te stellen, dat de satan ook in het midden van hen kwam, om zich voor den HEERE te stellen.

Toen zeide de HEERE tot den satan: Van waar komt gij? En de satan antwoordde den HEERE, en zeide: Van om te trekken op de aarde, en van die te doorwandelen.

En de HEERE zeide tot den satan: Hebt gij ook acht geslagen op Mijn knecht Job? Want niemand is op de aarde gelijk hij, een man, oprecht en vroom, godvrezende en wijkende van het kwaad; en hij houdt nog vast aan zijn oprechtigheid, hoewel gij Mij tegen hem opgehitst hebt, om hem te verslinden zonder oorzaak.

Toen antwoordde de satan den HEERE, en zeide: Huid voor huid, en al wat iemand heeft, zal hij geven voor zijn leven.

En de HEERE zeide tot den satan: Zie, hij zij in uw hand, doch verschoon zijn leven.

Toen ging de satan uit van het aangezicht des HEEREN, en sloeg Job met boze zweren, van zijn voetzool af tot zijn schedel toe.

Als nu de drie vrienden van Job gehoord hadden al dit kwaad, dat over hem gekomen was, kwamen zij, ieder uit zijn plaats, Elifaz, de Themaniet, en Bildad, de Suhiet, en Zofar, de Naamathiet; en zij waren het eens geworden, dat zij kwamen om hem te beklagen, en om hem te vertroosten.

Alzo zaten zij met hem op de aarde, zeven dagen en zeven nachten; en niemand sprak tot hem een woord, want zij zagen, dat de smart zeer groot was.

De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;

Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?

Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?

De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.

De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.

Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;

Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.

Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.

Roep nu, zal er iemand zijn, die u antwoorde? En tot wien van de heiligen zult gij u keren?

Want den dwaze brengt de toornigheid om, en de ijver doodt den slechte.

Verre waren zijn zonen van heil; en zij werden verbrijzeld in de poort, en er was geen verlosser.

Wiens oogst de hongerige verteerde, dien hij ook tot uit de doornen gehaald had; de struikrover slokte hun vermogen in.

Want uit het stof komt het verdriet niet voort, en de moeite spruit niet uit de aarde;

Maar de mens wordt tot moeite geboren; gelijk de spranken der vurige kolen zich verheffen tot vliegen.

Die den regen geeft op de aarde, en water zendt op de straten;

Om de vernederden te stellen in het hoge; dat de rouwdragenden door heil verheven worden.

Hij maakt te niet de gedachten der arglistigen; dat hun handen niet een ding uitrichten.

Hij vangt de wijzen in hun arglistigheid; dat de raad der verdraaiden gestort wordt.

Des daags ontmoeten zij de duisternis, en gelijk des nachts tasten zij in de middag.

Maar Hij verlost den behoeftige van het zwaard, van hun mond, en van de hand des sterken.

Zo is voor den arme verwachting; en de boosheid stopt haar mond toe.

Zie, gelukzalig is de mens, denwelken God straft; daarom verwerp de kastijding des Almachtigen niet.

In zes benauwdheden zal Hij u verlossen, en in de zevende zal u het kwaad niet aanroeren.

Tegen den gesel der tong zult gij verborgen wezen, en gij zult niet vrezen voor de verwoesting, als zij komt.

Tegen de verwoesting en tegen den honger zult gij lachen, en voor het gedierte der aarde zult gij niet vrezen.

Want met de stenen des velds zal uw verbond zijn, en het gedierte des velds zal met u bevredigd zijn.

Gij zult in ouderdom ten grave komen, gelijk de korenhoop te zijner tijd opgevoerd wordt.

Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.

De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.

Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.

Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?

O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?

Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?

Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?

Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;

Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.

Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?

Toen antwoordde Bildad, de Suhiet, en zeide:

Hoe lang zult gij deze dingen spreken, en de redenen uws monds een geweldige wind zijn?

Zou dan God het recht verkeren, en zou de Almachtige de gerechtigheid verkeren?

Indien uw kinderen gezondigd hebben tegen Hem, Hij heeft hen ook in de hand hunner overtreding geworpen.

Zo gij zuiver en recht zijt, gewisselijk zal Hij nu opwaken, om uwentwil, en Hij zal de woning uwer gerechtigheid volmaken.

Want vraag toch naar het vorige geslacht, en bereid u tot de onderzoeking hunner vaderen.

Want wij zijn van gisteren en weten niet; dewijl onze dagen op de aarde een schaduw zijn.

Verheft zich de bieze zonder slijk? Groeit het rietgras zonder water?

Alzo zijn de paden van allen, die God vergeten; en de verwachting des huichelaars zal vergaan.

Hij is sappig voor de zon, en zijn scheuten gaan over zijn hof uit.

Zijn wortelen worden bij de springader ingevlochten; hij ziet een stenige plaats.

Zie, God zal den oprechte niet verwerpen; Hij vat ook de boosdoeners niet bij de hand;

Uw haters zullen met schaamte bekleed worden; en de tent der goddelozen zal niet meer zijn.

Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God?

Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn;

Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden;